Acceso usuarios
O presente texto pretende ser un esbozo, inevitable e afortunadamente incompleto e singular, dese achegamento entre o relato literario —de escritores, poetas, cantautores ou graffiteiros anónimos— e o mundo dos autismos, onde as palabras non procuran describir un diagnóstico, senón evocar un mundo de emocións. Pero que teñen a fortuna de empatizar con estados de ánimo, con aqueles elementos aos que recorremos para convivir cos demais e co propio mundo. Con frecuencia, os profesionais valémonos de textos literarios para explicar mellor realidades de difícil transcrición. Trátase, por tanto, dun recoñecemento a ese encontro, non sempre deliberado, aínda que si frutífero, nun ámbito onde as palabras din e calan moito.
