Acceso usuarios
Pablo Villarino Torrado
Inflixirse dano corporal sen intención suicida é un fenómeno que foi cobrando máis protagonismo nos últimos anos, ata chegar a aparecer no DSM-5, aínda que no apartado de «Afeccións que precisan máis estudo». A explicación deste fenómeno fundamentalmente protagonizado por adolescentes enfocouse desde modelos explicativos centrados en déficits nas estratexias de afrontamento ou en factores intrapsíquicos, interpersoais e/ou socioculturais. Probablemente ningún destes factores poida dar conta por separado da ocorrencia das autolesións, que aparecen intensificadas nun momento de crise das grandes estruturas sociais e no que o desconcerto arredor do lugar posible destinado ao adolescente no entramado social constitúe unha marca da nosa época. A implicación en grupos sociais específicos –tribos urbanas– aparece como unha alternativa integradora que permite visualizar un novo lugar que pode asegurarse a través das marcas corporais identitarias, substituíndo así o valor da angustia da autolesión.
Non-suicidal self-injury is a phenomenon which has become more prominent in recent years, to the point that it has appeared in DSM-5, although in the section “Conditions that require further study.” These phenomena, which are mainly carried out by adolescents, have been explained mainly from explanatory models focused on deficits in coping strategies or intrapsychic, interpersonal and / or sociocultural factors. Probably none of these factors can account separately for the occurrence of self-injuries, which are intensified at a time of crisis in large social structures and when confusion about the possible place for the adolescent in the social framework is a hallmark of our time. The participation in specific social groups – urban tribes – appears as an integrating alternative that makes it possible to visualise a new place which can be secured through bodily marks that provide identity, thus replacing the anguish value of self-injury.
